شعر

برو كار مي‌كن، مگو چيست كار

كه سرمايهٔ جاوداني است كار

نگر تا كه دهقان دانا چه گفت

به فرزندگان چون همي خواست خفت

كه : « ميراث خود را بداريد دوست

كه گنجي ز پيشينيان اندر اوست

من آن را ندانستم اندر كجاست

پژوهيدن و يافتن با شماست

چو شد مهر مه، كشتگه بركنيد

همه جاي آن زير و بالاكنيد

نمانيد ناكنده جايي ز باغ

بگيريد از آن گنج هر جا سراغ »

پدر مرد و پوران به اميد گنج

به كاويدن دشت بردند رنج

به گاوآهن و بيل كندند زود

هم اينجا، هم آنجا و هرجا كه بود

قضا را در آن سال از آن خوب شخم

ز هر تخم برخاست هفتاد تخم

نشد گنج پيدا ولي رنجشان

چنان چون پدر گفت، شد گنجشان